Beyaz perdenin en sevilen komedi efsanelerinden John Candy, ekranda her zaman neşeli, hayat dolu ve dost canlısı bir karakter olarak izleyici karşısına çıktı. 'Splash' filminde raketbol oynarken bile sigara ve içki keyfinden vazgeçmeyen, 'Uncle Buck'ta asi çocukları özgür ruhuyla büyüleyen ya da 'Planes, Trains and Automobiles'da Steve Martin'i bitmek bilmeyen sohbetleriyle çileden çıkaran Candy'nin ardında yatan derin acıları, Colin Hanks'in yönettiği 'John Candy: I Like Me' belgeseli gün yüzüne çıkarıyor. Toronto Uluslararası Film Festivali'nin açılış gecesinde gösterilen bu yapım, Candy'nin gülen yüzünün arkasındaki özel çalkantıları ve yaşam mücadelesini gözler önüne seriyor.
Bilinmeyen Acılar ve Erken Ölümün Gölgesi
Belgeselin yönetmeni Colin Hanks, John Candy'nin kişiliğini şekillendiren 'gerçek, ciddi ve travmatik deneyimler' olduğunu vurguluyor. Hanks'e göre Candy, 'inanılmaz bir insan, nazik, sevgi dolu ve cömert bir ruha sahipti. Ancak bu özelliklerin hepsi, büyük bir acı ve üzüntü için bir başa çıkma mekanizmasıydı.'
Candy'nin yaşadığı en büyük sorunlardan biri, henüz 4 yaşındayken, babasının 35 yaşında kalp hastalığından ölmesiyle başlayan çözülmemiş bir kederdi. Bu durum, kendisi de 43 yaşında hayata veda edecek olan Candy'ye, zamanının kısıtlı olduğu hissini aşılamıştı. Hanks, 'Bu ödünç alınmış zaman fikri, şov dünyasının 'git, git, git' düsturuyla birleştiğinde, John için sürekli bir hareket makinesi yarattı. Bu durum, her şeyi inanılmaz derecede yoğun ve stresli hale getirerek genel kaygı hissini artırdı' diyor.
Colin Hanks, genç yaşta annesi Samantha Lewes'i akciğer kanserinden kaybetmesi nedeniyle, Candy'nin ebeveyn kaybıyla başa çıkma mücadelesine empati duyduğunu belirtiyor. 'Bu tik tak sesi olan saati anlıyorum' diyen Hanks, 'Annem 49 yaşında vefat etti. Ben kasım ayında 48 yaşına gireceğim. Her zaman 49'a kendi hayatımda bir işaret olarak bakarım. John için de durumun aynı olduğuna hiç şüphem yok' ifadelerini kullanıyor.
Kariyer Zirvesi ve John Hughes ile Özel Bir Bağ
Profesyonel anlamda, Candy 1980'ler ve 90'ların başında 'Stripes', 'Spaceballs' ve 'Cool Runnings' gibi birçok gişe rekortmeni filme imza atarak durdurulamaz görünüyordu. Ancak onun sanatsal ruhuna en çok uyan yönetmen, 'Uncle Buck', 'Planes, Trains and Automobiles' ve 'Home Alone' gibi klasikler de dahil olmak üzere altı filmde birlikte çalıştığı John Hughes idi.
Hanks, 'İkisi de gerçek, samimi insanlardı ve ünlü olduktan sonra bile bunu asla kaybetmediler' diyor. 'Şov dünyasında, bir seyahat sirkinin parçasısınız. Birçok farklı insanla tanışırsınız ve bir ruh eşi bulduğunuzda, ona sıkıca sarılırsınız ve onunla mümkün olduğunca çok zaman geçirirsiniz. Onunla mümkün olduğunca çok çalışırsınız.' Bu yorumlar, iki sanatçı arasındaki derin bağın altını çiziyor.
Medyanın Acımasız Yüzü: Günümüzde Kabul Edilemez Yorumlar
Hayatının büyük bir bölümünde kilosuyla mücadele eden Candy, basının kilosu hakkında yaptığı kaba yorumlarla da yüzleşmek zorunda kaldı. Hanks'in filmi, röportajcıların Candy'ye açıkça 'şişman' dediği, onun ise iyi niyetli bir gülümsemeyle karşılık vermeye çalıştığı birçok anı içeriyor. Bu görüntüler, günümüzde şok edici derecede acımasız ve etik dışı kabul ediliyor.
Hanks, 'Röportajdan röportaja bakıyorsunuz ve korkunç şeyler söyleniyor, sorular inanılmaz derecede duyarsız şekillerde soruluyor' diyor. 'John'un neredeyse her klipte ne kadar rahatsız olduğunu görmek zor. Ve haklıydı, çünkü bazı insanların söyledikleri iğrençti ve bugün hoş görülmezdi.' Bu eleştirel bakış, medyanın sorumluluğu ve kamu figürlerine yönelik davranışların zaman içindeki evrimini de gözler önüne seriyor.
Değer Katmak: John Candy'nin Mirası
John Candy, beyaz perdedeki kahkahalarıyla milyonlarca insanı güldürürken, iç dünyasında derin acılarla boğuşan, hayatın zorluklarıyla erken yaşta tanışmış bir sanatçıydı. Bu belgesel, onun sadece bir komedyen değil, aynı zamanda empati kurabilen, hassas ve insancıl bir ruh olduğunu gösteriyor. Candy'nin meslektaşları ve arkadaşları – Eugene Levy, Martin Short, Bill Murray, Dan Aykroyd, Catherine O’Hara gibi 20. yüzyılın en büyük komedyenlerinden oluşan bir kadro – ölümünden otuz yıl sonra bile ondan büyük bir sevgi ve hayranlıkla bahsediyorlar. Colin Hanks'in babası Tom Hanks'in de 'Splash' filminde Candy ile birlikte rol alması, yönetmenin bu projeye kişisel bir bağ kurmasına yardımcı olmuş. Candy'nin çocukluğundan itibaren bile çevresindeki insanlara, özellikle çocuklara, fikirlerinin ve duygularının önemli olduğunu hissettiren özel bir yeteneği olduğu da vurgulanıyor. Bu belgesel, onu sadece bir film yıldızı olarak değil, derinliği olan bir insan olarak anmamızı sağlıyor.
Müzik dünyasında da benzer bir belgesel gündemi yaşanıyor. Efsanevi Paul McCartney'nin The Beatles sonrası dönemi ve özellikle 1970'lerdeki Wings grubuyla macerası, Morgan Neville yönetmenliğindeki 'Man on the Run' belgeseliyle yeniden mercek altına alındı. Telluride Film Festivali'ndeki prömiyerinin ardından hem büyük ilgi toplayan hem de bazı tartışmaları beraberinde getiren bu yapım, McCartney'nin yürütücü yapımcılığında, Wings döneminin ne kadar verimli ve yenilikçi olduğunu vurguluyor. Ancak belgesel, sıkı hayranlar için derinlemesine yeni bilgiler sunmak yerine, daha çok yüzeysel bir hatırlatma veya genç nesillere bir giriş niteliğinde kalarak 'şarkı kutusu eğlencesi' tanımına daha çok uyuyor. Paul McCartney'nin kamera karşısına geçmemesi ve tüm röportajların sadece sesli anlatım olarak sunulması da eleştiri toplayan bir diğer nokta. Bu ve diğer detaylar için Paul McCartney'nin Wings belgeseli 'Man on the Run'ın detaylı analizine göz atabilirsiniz.
Benzer şekilde, müzik dünyasının efsanevi isimlerinden Paul McCartney'nin 51 yıl sonra gizemli bir şekilde ortaya çıkan kayıp Höfner bas gitarının hikayesi de 'The Beatle and the Bass' adlı belgeselle gün yüzüne çıkıyor. Arthur Cary'nin yönettiği ve BBC Arts için Passion Pictures tarafından hazırlanan bu yapım, McCartney'nin 1961'de Hamburg'da 30 sterline aldığı ve The Beatles'ın doğuşuna tanıklık eden gitarının izini sürerken, müzik tarihinin en büyük gizemlerinden birini aydınlatıyor. Belgeselde McCartney'nin yanı sıra kardeşi Mike McCartney, The Beatles'ın ilk dönemlerinden arkadaşı Klaus Voormann ve Elvis Costello gibi isimlerin de röportajlarına yer veriliyor. Bu tür yapımlar, sanatçıların ve sembolik nesnelerin ardındaki derin hikayeleri gün yüzüne çıkararak, izleyicilere hem kişisel hem de kültürel mirasın önemini hatırlatıyor.
Uluslararası festival arenası sadece sanatsal başarıları değil, aynı zamanda küresel siyasi ve insani konuları da gündemine taşıyor. Örneğin, prestijli Venedik Film Festivali bu yıl, yönetmen Julian Schnabel'in 'In the Hand of Dante' filmi ve başrol oyuncuları Gal Gadot ile Gerard Butler'a yönelik İsrail yanlısı duruşları nedeniyle ortaya çıkan boykot çağrılarıyla gündeme oturdu. Schnabel, sanatsal özgürlüğün altını çizerek bu çağrılara karşı dururken, festival aynı zamanda Gazze'deki dramı konu alan ve yapımcılığını Brad Pitt ve Joaquin Phoenix gibi isimlerin üstlendiği 'The Voice of Hind Rajab' gibi güçlü insani dramlara da ev sahipliği yaptı. Bu tür olaylar, sanatın ve festivallerin güncel dünya sorunlarına ayna tutmadaki ve farkındalık yaratmadaki rolünü bir kez daha gösteriyor. Venedik'teki bu ve benzeri gelişmeler, uluslararası sinema platformlarının sadece filmleri değil, aynı zamanda küresel vicdanı da şekillendiren tartışmalara sahne olduğunu kanıtlıyor.
Asya sinemasının uluslararası alandaki yükselişine paralel olarak, sinema dünyasının saygın isimlerinden Carlo Chatrian'ın bu yılki Tokyo Uluslararası Film Festivali'nin (TIFF) uluslararası yarışma jürisine başkanlık etmek üzere seçilmesi, festivalin küresel arenadaki konumunu daha da güçlendirdi. Avrupa'nın önde gelen Locarno ve Berlin gibi festivallerini yönetmiş olan Chatrian'ın cinsiyet ayrımı gözetmeyen oyunculuk kategorileri gibi yenilikçi yaklaşımları ve Japon sinemasıyla köklü bağları, Carlo Chatrian'ın liderliğindeki Tokyo Film Festivali'nden de benzer vizyoner adımlar atabileceği beklentisini doğuruyor. Bu gelişmelerin yaşandığı dönemde, 30. yıl dönümüne özel yepyeni bir yarışma bölümü başlatan Busan Uluslararası Film Festivali de uluslararası dikkatleri üzerine çekti. Eleştirel başarılarıyla tanınan Koreli yönetmen Na Hong-jin'in jüri başkanlığını üstlendiği bu prestijli bölüm, 17-26 Eylül tarihleri arasında "yılın en seçkin Asya filmlerini" değerlendirecek. Bölgenin prestijli etkinliklerinden 2025 Taipei Golden Horse Film Festivali de dikkat çekici bir programla sinemaseverlerin karşısına çıkmaya hazırlanıyor. 6-23 Kasım tarihleri arasında gerçekleşecek festival, açılışını Chen Yu-hsun'un Tayvan'ın 'Beyaz Terör' dönemine ışık tutan 'A Foggy Tale' filminin dünya prömiyeriyle yapacak. Kapanış ise Mariko Tetsuya'nın başrollerinde Hidetoshi Nishijima ve Gwei Lun-mei'nin yer aldığı, New York'ta geçen gerilim dolu 'Dear Stranger' ile gerçekleşecek. Festival ayrıca, kapanış filminin yıldızı Hidetoshi Nishijima'nın kariyerine özel bir retrospektifle Japon sinemasının önemli bir ismine saygı duruşunda bulunacak.
Uluslararası alanda adından söz ettiren bir başka Japon yapımı ise Chie Hayakawa'nın ikinci uzun metrajlı filmi 'Renoir' oldu. Cannes Film Festivali'nin rekabet bölümünde büyük ilgi gören ve Toronto Film Festivali'nin 'Centrepiece' programında Kuzey Amerika prömiyerini yapacak olan bu derin aile draması, bağımsız sinemanın önemli temsilcilerinden Film Movement'a Kuzey Amerika dağıtım haklarını satarak gücünü gösterdi. Hayakawa, 2022'de 'Plan 75' ile Cannes'dan Caméra d’Or özel ödülüyle dönmüştü. 1980'lerin sonlarında Tokyo banliyölerinde geçen 'Renoir', babasının ölümcül hastalığıyla mücadele eden 11 yaşındaki Fuki'nin keder, aile bağları ve çocukluktaki dayanıklılık temalarını işleyen hikayesini 2026 yılında sinemalara taşıyacak. Film Movement başkanı Michael Rosenberg'in 'lirik ve derinden etkileyici' olarak nitelendirdiği bu yapım hakkında daha fazla detay ve Chie Hayakawa'nın vizyonuna dair bilgiler için Chie Hayakawa'nın 'Renoir' filmi ve uluslararası dağıtım başarısı başlıklı yazımıza göz atabilirsiniz.
Daha fazla bilgi için Variety'nin orijinal haberini inceleyebilirsiniz.
