Günümüz korku sinemasında, zulüm görmüş bir karakterin intikam için karanlık güçlere başvurması sıkça işlenen bir tema. Ancak Endonezya yapımı “The Book of Sijjin & Illiyyin”, bu tanıdık hikayeyi kendine has bir dehşetle harmanlayarak türün meraklılarına sunuyor.
Yönetmen Hadrah Daeng Ratu’nun geçen yılki “Sijjin” filminin devamı olarak lanse edilse de, bu yapım aslında kendi ayakları üzerinde duran özgün bir hikaye. Ne bir yeniden çevrim ne de önceki filmlerin doğrudan bir devamı. Buna rağmen, Fantasia Festivali’nde yönetmenine ‘En İyi Yönetmen’ ödülünü getirmesi, filmin güncel Endonezya korku sinemasının pek çok klişesini barındırması nedeniyle şaşırtıcı bulunuyor. Yine de, bu sınırlılıkları içinde “Sijjin & Illiyyin”, hem yerel hem de uluslararası izleyiciler için gerilim dolu anlar vaat eden, görsel olarak şık ve ustaca kurgulanmış bir yapım.
Zulümden Doğan Lanet: Bir Ailenin Çöküşü
Film, şeytani bir varlığın musallat olmasıyla anne ve babasını kaybeden Yuli’nin (çocukluğunu Firzanah Alya canlandırıyor) trajedisiyle açılıyor. Babasının ölümü, onu zalim üvey annesi Ambar’ın (Nai Djenar Maisa Ayu) lüks ama sevgisiz evine savurur. Burada bir hizmetçi gibi muamele gören ve sürekli aşağılanan Yuli, üvey annesinin 20 yıl sonraki ölümünün ardından yönetimi devralan kötü niyetli üvey kardeşi Laras (Dinda Kanyadewi) tarafından da aynı zulme maruz kalır.
Artık sabrı taşan yetişkin Yuli (Yunita Siregar), yerel bir şamanın yardımıyla ailesini lanetlemek için kara büyüye başvurur. Bu süreç, üvey annesinin taze mezarını kazıp cesedine her gece korkunç ritüeller uygulamayı gerektiren karanlık bir yolculuktur. İntikam ateşiyle yanan Yuli, ailenin hiçbir ferdini, hatta masum görünenleri bile esirgemez.
Ailenin dindar torunu Tika (Kawai Labiba), inancına sığınarak bir nebze korunsa da, dehşetin pençesinden kurtulamaz. Şüpheci annesi Laras ise çok daha korkunç sınavlarla yüzleşmek zorunda kalır.
Klişeler ve Ustalık Arasında Bir Gerilim
“Sijjin & Illiyyin”, temposunu hiç düşürmeden krizden krize atlayarak ilerliyor. Bu durum, atmosfer yaratımı ve karakterlerin psikolojik derinliği için çok az alan bırakıyor. Özellikle Yuli karakterinin, ezilmiş bir genç kadından bir anda intikamın soğuk ve baştan çıkarıcı bir aracına dönüşmesi, daha yumuşak bir geçişle işlenseydi anlatıya derinlik katabilirdi. Diğer karakterler de ne yazık ki tek boyutlu kalıyor.
Artıları
- Yüksek prodüksiyon kalitesi
- Etkileyici sinematografi ve hızlı kurgu
- Gerilim anlarının ustaca yönetilmesi
- Türün sevenleri için tatmin edici bir seyirlik
Eksileri
- Formülsel ve klişelere dayalı anlatım
- Karakter gelişiminin zayıflığı
- Psikolojik derinlik eksikliği
- Korku unsurlarının (böcekler, kan, ani sesler) aşırı kullanımı
Film, grotesk makyajlar, dijital efektler ve tanıdık korku numaralarıyla dolu. Tıpkı bitmek bilmeyen Hristiyan şeytan çıkarma filmlerinde olduğu gibi, burada da dini inançlar, bir dizi doğaüstü olayı sergilemek için yüzeysel bir bahane gibi duruyor.
Sonuç: Formül Başarısı mı, İlham Eksikliği mi?
Sonuç olarak “Sijjin & Illiyyin”, korkutmaktan çok, mide bulandıran görüntülere (kurtçuklar, parçalanmış etler vb.) ve ani ses efektlerine dayanan telaşlı bir yapım. Yönetmen Ratu, bu tür sahneleri ustalıkla kurgulamayı bilse de, kendisi ve senarist Lele Laila burada yeni bir çığır açmıyor. İkilinin son 18 ayda onlarca film üretmiş olması, bu filmin neden formülsel bir his bıraktığını açıklayabilir.
Buna rağmen film, özenli işçiliği ve enerjisiyle türün ortalamasının üzerinde bir yerde duruyor. Görüntü yönetmeni Hani Pradigya'nın geniş ekran görüntüleri, kurgucu Wawan I. Wibowo'nun akıcı temposu ve Andre Harihandoyo ile Rahadian Winursito'nun tehditkar müzikleri, filmin teknik başarısını kanıtlıyor. “The Book of Sijjin & Illiyyin”, özgünlükten ziyade tanıdık bir dehşet arayan korku hayranları için keyifli ve iyi yapılmış bir seçenek.
