Gerçek suç (true-crime) türüne olan doymak bilmez merakımız, Ted Bundy ve Jeffrey Dahmer gibi isimleri ölümden sonra birer endüstriye dönüştürürken, sinema ve yayıncılık dünyası için de zengin bir kaynak yarattı. Peki bu saplantıda 'çok fazla'nın sınırı nerede? İşte bu sorunun cevabı, kurgusal bir seri katili konu alan ve sonuna kadar gerçekçiliğini koruyan sahte belgesel 'Strange Harvest' ile veriliyor. Yönetmen Stuart Ortiz, izleyiciyi gerçek ile kurgu arasında bırakan, zekice tasarlanmış bir yapıma imza atıyor.

Daha önce 'Grave Encounters' gibi başarılı bir 'buluntu film' (found-footage) örneğiyle tanıdığımız Ortiz, bu kez tek başına yazdığı ve yönettiği filmle türün sınırlarını bir adım öteye taşıyor. 'Strange Harvest', klasik bir korku filminden ziyade, buluntu film şablonunun daha detaycı ve titiz bir versiyonu olarak karşımıza çıkıyor ve izleyiciyi tamamen kurgusal bir hikayenin gerçekliğine inandırmayı başarıyor.

Gerçek Olması İçin Fazla Korkunç: 'Mr. Shiny' Vakası

Film, "Aşağıda izleyeceğiniz olaylar, Güney Kaliforniya tarihinin en az rapor edilmiş vakalarından biri olarak kabul edilmektedir" cümlesiyle açılıyor. Oysa anlatılanlar gerçek olsaydı, şüphesiz ABD'nin en kötü şöhretli vakalarından biri olurdu. Hikaye, 2010 yılında bir ailenin evinde bulunan cesetlerle başlıyor. Polis kamerasından izlediğimiz görüntülerde, anne, baba ve kızları yemek masası sandalyelerine bantlanmış ve kanları endüstriyel kovalara akıtılmış halde bulunuyor. Tavanda ise gizemli bir sembol çizili. Bu sahne, Dedektif Joe Kirby'nin (Peter Zizzo) ağzından dökülen şu cümleyle kabusun yeniden başladığını haber veriyor: "Aman Tanrım, geri döndü."

Anlaşılıyor ki, 15 yıl önce de benzer 'ritüelistik' cinayetler işlenmiş, ancak kurbanlar ve yöntemler o kadar farklıymış ki polis bir bağlantı kuramamış. Kendisine 'Mr. Shiny' diyen katil, yıllar sonra çok daha planlı ve titiz cinayetlerle geri dönüyor. Ancak bu kez bir fark var: Gelişen teknoloji sayesinde her yerde kameralar var. Maskeli katil parmak izi veya DNA bırakmasa da, güvenlik kameralarına ve hatta bir genç kızın makyaj videosu çektiği sırada odasında belirerek dijital izler bırakmaya başlıyor.

Kusursuz Bir Gerçeklik Simülasyonu

'Strange Harvest'in başarısı, gerçek bir suç belgeselinin tüm klişelerini kusursuzca taklit etmesinde yatıyor. Dedektifler Lexi Taylor (Terri Apple) ve Joe Kirby ile yapılan stüdyo röportajları, uzman görüşleri, kurban yakınlarının tanıklıkları, sahte haber bültenleri ve hatta Zoom görüşmeleri... Tüm bu unsurlar o kadar ustaca bir araya getirilmiş ki, filmin sonundaki jeneriğe kadar bunun bir kurgu olduğunu anlamak neredeyse imkansız. Oyuncuların 'profesyonel aktör gibi görünmeme' konusundaki başarısı da bu gerçeklik hissine büyük katkı sağlıyor.

Bazı cinayet mahallerinin kurgusu, akıllara 'Se7en' (Yedi) filmini getiren rahatsız edici bir yaratıcılık barındırıyor. Film, yetkililerin gece vakti bir parkta katili köşeye sıkıştırmaya çalıştığı bir aksiyon dolu finalle doruğa ulaşıyor. Ancak 'Mr. Shiny'nin gizemli ve kanlı görevi, ardında pek çok cevapsız soru bırakarak son buluyor. Hatta jenerik sonrası sahne bile, gizem perdesini aralamak yerine daha da kalınlaştırıyor.

Sonuç olarak 'Strange Harvest', sadece tüyler ürpertici bir gerilim değil, aynı zamanda medyanın ve toplumun seri katillere olan takıntısını sorgulayan zeki bir yapım. İzleyiciyi koltuğuna bağlıyor, rahatsız ediyor ve en önemlisi, ekranda gördüğü her şeye inanmaması gerektiğini hatırlatıyor.